dag 5
Door: MugKat
Blijf op de hoogte en volg Mug
24 Februari 2016 | Griekenland, Iraklion
Dag 5 (De Minotaurus)
11: 45 – We lopen nu door de stad, ik weet niet precies waarheen. De kinderen drentelen wat rond, duidelijk opgewonden over wat er zo gaat gebeuren… Ariadne zei dat we naar de Minotaurus zouden gaan…
Honderd meter verderop, aan de linker kant staat een groot bord. In knipperende Neon letters staat er: ‘Labyrinth van de Minotaurus!’. Verwachtingsvol lopen we er met z’n allen naar binnen. ‘Entreeloket’ staat er. O wauw! Entree betalen voor het labyrint wat misschien mijn dood gaat worden! Waarom heeft pap niet gewoon geregeld dat ik mijn opdracht kan voltooien?! Ik ga chagrijnig in de rij staan.
12:13 – Eindelijk! Ik heb de tickets afgerekend. Jeetje, dat een beetje Griekse held niet even voor mag gaan. Ik hoopte op een vriendelijk: ‘Gaat u maar voor, eerwaarde dienaar van ons land. Bedankt dat u het waagt om onze kinderen een pijnlijke en onnodige dood te besparen en de strijd aandurft te gaan met de Minotaurus.’, maar nee hoor, ze riepen: ‘Meneer, niet voordringen, anders roep ik de beveiliging!’ Oké, ik ben dan misschien veel gespierder (en knapper, stoerder, aardiger, dapperder en bescheidener) dan al die bewakers, maar het waren er zoveel dat ik mijn zwaard zou moeten trekken om de strijd te winnen. Ook daar heb ik geen problemen mee, maar Ariadne hield me tegen.
Toen ik betaald had (5 F*cking euro’s per persoon! En dan ook nog eens 14 kinderen en, galant als ik ben, betalen voor Ariadne!), ging ik naar het restaurant, waar ik nu dus nog steeds ben. Ariadne heeft me opgelicht. Waarschijnlijk werkt ze voor koning Minos. Daar ben ik nu volkomen van overtuigd. Eenmaal bij het restaurant zei ze tegen de kinderen: ‘Ga maar lekker spelen jongens!’ en de kinderen renden hun dood tegemoet, de deur door met ‘Zoektocht naar de Minotaurus’ erop. Ik staar haar boos aan. ‘Wat is er?’ Vraagt ze, gemaakt onschuldig. ‘Gewoon! Het was mijn missie om ze te redden van de Minotaurus. En nu is het te laat.’ ‘Oh, natuurlijk kan dat nog wel. En als je dat zo graag wilt doen, dan kun je toch advies vragen aan Theseus?’ Verbaasd kijk ik om me heen. Is hier serieus iemand die zich als mij voordoet? En inderdaad! Er staat halverwege de hal een man, gekleed in de kleding die ik thuis vaak aan had. Boos stap ik naar hem toe. Hij heeft mijn missie gejat, die stomme nepTheseus. Ik blijf voor hem staan en hij zegt breed glimlachend: ‘Voor maar 3 euro kan je op de foto, met mij, Theseus, degene die de Minotaurus verslagen heeft!’ Ik geef hem een enorme klap. Vol in zijn gezicht. Door de kracht valt hij achterover, en mijn woede laait nog hoger op. Deze man, dit respectloze schepsel, heeft mijn taak ingepikt, mijn opdracht gestolen, mijn eer afgepakt. Net als ik mijn zwaard wil trekken, komt Ariadne bij me staan. ‘Theseus, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?!’ Ze propt mijn zwaard weer in de schede. De manager komt al aanrennen. Hij roept: Mijn hemel, wat is hier gebeurd?! Verdwaasd kijkend komt de nepIk overeind. Zijn helm zit scheef, en er zit een handvormige, rode vlek op zijn kaak. De manager kijkt me woedend aan. ‘Wat heb je met hem gedaan?! Eruit jij! En waag het niet om ooit nog zulk gewelddadig gedrag te vertonen in de buurt van zoveel kinderen!’ Een bewaker grijpt mijn arm, en voor ik het door heb lag ik op straat. Met Ariadne. En zonder mijn €80.
Plots komen de kinderen naar buiten rennen, vrolijk lachend. ‘He Theseus, we hebben de Minotaurus gevonden. Kijk, we kregen een lolly!’. Daarna lopen we met z’n allen terug naar het hotel. Nu ik de Minotaurus niet hoef te verslaan (hij deelde tenslotte lolly’s uit, dus echt slecht kan hij niet zijn), kunnen we morgen richting huis vertrekken.
17:31 – Ik moet even wat kwijt. Net kwam Ariadne naar me toe, en ze heeft ons een fijne reis gewenst. Even was ik in de wolken, en ik hoopte dat ze nog meer wilde zeggen dan alleen dat. Dat was ook zo, maar niet waar ik op gehoopt had. Ik citeer:
‘Dus… Theseus. Ik moet je iets vertellen. Ik zit er al een tijdje mee, maar ik durfde het niet te vragen… Ik ben dus al een paar dagen jou gids, en ik vind het echt heel gezellig met jou en de kinderen. Je bemanning en vrienden zijn echt heel aardig. Maar…. We moeten het nog even over mijn salaris hebben…’
PANG! Mijn liefdesballon knapte en mijn hart lag in duizend stukjes. Niet alleen omdat ze klaarblijkelijk niks voor me voelde, maar ook omdat ik geen geld meer had. En haar dus niet kon betalen voor alles wat ze voor ons gedaan had. Dus ik stelde voor dat ze meeging met de boot naar Athene. Gelukkig leek dat haar een leuk idee. Misschien wilde ze dan wel daar blijven. Met mij. Voor altijd. En eeuwig. Zucht…..
11: 45 – We lopen nu door de stad, ik weet niet precies waarheen. De kinderen drentelen wat rond, duidelijk opgewonden over wat er zo gaat gebeuren… Ariadne zei dat we naar de Minotaurus zouden gaan…
Honderd meter verderop, aan de linker kant staat een groot bord. In knipperende Neon letters staat er: ‘Labyrinth van de Minotaurus!’. Verwachtingsvol lopen we er met z’n allen naar binnen. ‘Entreeloket’ staat er. O wauw! Entree betalen voor het labyrint wat misschien mijn dood gaat worden! Waarom heeft pap niet gewoon geregeld dat ik mijn opdracht kan voltooien?! Ik ga chagrijnig in de rij staan.
12:13 – Eindelijk! Ik heb de tickets afgerekend. Jeetje, dat een beetje Griekse held niet even voor mag gaan. Ik hoopte op een vriendelijk: ‘Gaat u maar voor, eerwaarde dienaar van ons land. Bedankt dat u het waagt om onze kinderen een pijnlijke en onnodige dood te besparen en de strijd aandurft te gaan met de Minotaurus.’, maar nee hoor, ze riepen: ‘Meneer, niet voordringen, anders roep ik de beveiliging!’ Oké, ik ben dan misschien veel gespierder (en knapper, stoerder, aardiger, dapperder en bescheidener) dan al die bewakers, maar het waren er zoveel dat ik mijn zwaard zou moeten trekken om de strijd te winnen. Ook daar heb ik geen problemen mee, maar Ariadne hield me tegen.
Toen ik betaald had (5 F*cking euro’s per persoon! En dan ook nog eens 14 kinderen en, galant als ik ben, betalen voor Ariadne!), ging ik naar het restaurant, waar ik nu dus nog steeds ben. Ariadne heeft me opgelicht. Waarschijnlijk werkt ze voor koning Minos. Daar ben ik nu volkomen van overtuigd. Eenmaal bij het restaurant zei ze tegen de kinderen: ‘Ga maar lekker spelen jongens!’ en de kinderen renden hun dood tegemoet, de deur door met ‘Zoektocht naar de Minotaurus’ erop. Ik staar haar boos aan. ‘Wat is er?’ Vraagt ze, gemaakt onschuldig. ‘Gewoon! Het was mijn missie om ze te redden van de Minotaurus. En nu is het te laat.’ ‘Oh, natuurlijk kan dat nog wel. En als je dat zo graag wilt doen, dan kun je toch advies vragen aan Theseus?’ Verbaasd kijk ik om me heen. Is hier serieus iemand die zich als mij voordoet? En inderdaad! Er staat halverwege de hal een man, gekleed in de kleding die ik thuis vaak aan had. Boos stap ik naar hem toe. Hij heeft mijn missie gejat, die stomme nepTheseus. Ik blijf voor hem staan en hij zegt breed glimlachend: ‘Voor maar 3 euro kan je op de foto, met mij, Theseus, degene die de Minotaurus verslagen heeft!’ Ik geef hem een enorme klap. Vol in zijn gezicht. Door de kracht valt hij achterover, en mijn woede laait nog hoger op. Deze man, dit respectloze schepsel, heeft mijn taak ingepikt, mijn opdracht gestolen, mijn eer afgepakt. Net als ik mijn zwaard wil trekken, komt Ariadne bij me staan. ‘Theseus, waar ben je in hemelsnaam mee bezig?!’ Ze propt mijn zwaard weer in de schede. De manager komt al aanrennen. Hij roept: Mijn hemel, wat is hier gebeurd?! Verdwaasd kijkend komt de nepIk overeind. Zijn helm zit scheef, en er zit een handvormige, rode vlek op zijn kaak. De manager kijkt me woedend aan. ‘Wat heb je met hem gedaan?! Eruit jij! En waag het niet om ooit nog zulk gewelddadig gedrag te vertonen in de buurt van zoveel kinderen!’ Een bewaker grijpt mijn arm, en voor ik het door heb lag ik op straat. Met Ariadne. En zonder mijn €80.
Plots komen de kinderen naar buiten rennen, vrolijk lachend. ‘He Theseus, we hebben de Minotaurus gevonden. Kijk, we kregen een lolly!’. Daarna lopen we met z’n allen terug naar het hotel. Nu ik de Minotaurus niet hoef te verslaan (hij deelde tenslotte lolly’s uit, dus echt slecht kan hij niet zijn), kunnen we morgen richting huis vertrekken.
17:31 – Ik moet even wat kwijt. Net kwam Ariadne naar me toe, en ze heeft ons een fijne reis gewenst. Even was ik in de wolken, en ik hoopte dat ze nog meer wilde zeggen dan alleen dat. Dat was ook zo, maar niet waar ik op gehoopt had. Ik citeer:
‘Dus… Theseus. Ik moet je iets vertellen. Ik zit er al een tijdje mee, maar ik durfde het niet te vragen… Ik ben dus al een paar dagen jou gids, en ik vind het echt heel gezellig met jou en de kinderen. Je bemanning en vrienden zijn echt heel aardig. Maar…. We moeten het nog even over mijn salaris hebben…’
PANG! Mijn liefdesballon knapte en mijn hart lag in duizend stukjes. Niet alleen omdat ze klaarblijkelijk niks voor me voelde, maar ook omdat ik geen geld meer had. En haar dus niet kon betalen voor alles wat ze voor ons gedaan had. Dus ik stelde voor dat ze meeging met de boot naar Athene. Gelukkig leek dat haar een leuk idee. Misschien wilde ze dan wel daar blijven. Met mij. Voor altijd. En eeuwig. Zucht…..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
