dag 7
Door: MugKat
Blijf op de hoogte en volg Mug
24 Februari 2016 | Griekenland, Naxos
Dag 7 (terugreis 2)
9:20 – Langzaam word ik wakker. Ik kijk duffig om me heen. Vreemd… Ik heb het idee dat er iets mist. Of nee, iemand. De kinderen spelen bij het water. 1, 2, 3, 14. Ja, allemaal. De scheeplieden liggen nog te tukken. Logisch met de hoeveelheid Port die ze gisteravond nog naar binnen hebben gewerkt… Ik kijk om me heen of ik Ariadne kan vinden… O jeetje! Ze is verdwenen! Ik roep iedereen bijeen en vertel wat er aan de hand is. De kinderen reageren geschokt en zeggen dat ze haar niet hebben zien of horen weggaan. Mijn mannen reageren chagrijnig, en zeggen dat ze verder willen slapen. Een paar zeggen dat ze hoofdpijn hebben, en dat ze geen zin hebben in een zoektocht, maar toch dwing ik iedereen om mee te helpen. Na een tijdje, komt ze plotseling de bebossing uitgewandeld, met zeker 5 enorme flessen. Verbaasd vraag ik waar ze geweest was. Ze vertelt dat ze in de stad is geweest om benzine te kopen. Ze was om het eiland heen gelopen en in een stad belandt., maar omdat ik haar niet uitbetaald had, mocht ik niet mee. Verward kijk ik haar aan. Een stad? Dus, dit eiland is helemaal niet onbewoond? Blij omhels ik haar, terwijl ik duizend bedankjes geef. Nu kunnen we eindelijk naar Athene. Misschien knuffel ik haar langer dan gepast is, maar ach. Na een gênante stilte pakken we onze spullen bij elkaar.
12:00 – We zijn naar de stad gelopen en hebben een motorbootje gekocht. Ik heb de verkoper een cheque gegeven en hoop nu dat mijn vader op tijd regelt dat die geïnd kan worden. We lopen nu door de haven, op weg naar onze boot. Net als ik de benzine in de tank heb gegoten, wordt Ariadne geroepen. Blij rent ze de kant van de stem uit. Een man maakt zich los uit een toeristenmassa en omhelst haar. Samen stappen ze in een ander bootje. Ik staar haar verbaasd aan. Wat is dit nou?
Net als de man de trossen wil losgooien, fluistert ze iets naar hem en rent ze terug naar mij. ‘He Theseus, het spijt me. Ik ga met mijn man mee. Het blijkt dat hij hier toevallig op zakenreis was, maar nu kan ik dus gewoon met hem mee.’ Ze krabbelt iets op een briefje. Haar nummer? ‘Hier, mijn rekeningnummer. Kun je als je tijd hebt even mijn salaris en de kosten van de benzine overmaken?’. ‘Tuurlijk…’ mompel ik sip. ‘He, kop op. Het was toch heel gezellig?’ ‘Ja dat is waar… Het was leuk je te ontmoeten Ariadne.’ Antwoord ik licht glimlachend. Ze zwaait, en huppelt naar de boot van haar echtgenoot. Hij had ondertussen belachelijk veel wijn aan boord geladen.
Mijn hart is gebroken. Ze had dus al een echtgenoot... Nou ja, hopelijk heeft pap nog een leuke slavin voor mij.
9:20 – Langzaam word ik wakker. Ik kijk duffig om me heen. Vreemd… Ik heb het idee dat er iets mist. Of nee, iemand. De kinderen spelen bij het water. 1, 2, 3, 14. Ja, allemaal. De scheeplieden liggen nog te tukken. Logisch met de hoeveelheid Port die ze gisteravond nog naar binnen hebben gewerkt… Ik kijk om me heen of ik Ariadne kan vinden… O jeetje! Ze is verdwenen! Ik roep iedereen bijeen en vertel wat er aan de hand is. De kinderen reageren geschokt en zeggen dat ze haar niet hebben zien of horen weggaan. Mijn mannen reageren chagrijnig, en zeggen dat ze verder willen slapen. Een paar zeggen dat ze hoofdpijn hebben, en dat ze geen zin hebben in een zoektocht, maar toch dwing ik iedereen om mee te helpen. Na een tijdje, komt ze plotseling de bebossing uitgewandeld, met zeker 5 enorme flessen. Verbaasd vraag ik waar ze geweest was. Ze vertelt dat ze in de stad is geweest om benzine te kopen. Ze was om het eiland heen gelopen en in een stad belandt., maar omdat ik haar niet uitbetaald had, mocht ik niet mee. Verward kijk ik haar aan. Een stad? Dus, dit eiland is helemaal niet onbewoond? Blij omhels ik haar, terwijl ik duizend bedankjes geef. Nu kunnen we eindelijk naar Athene. Misschien knuffel ik haar langer dan gepast is, maar ach. Na een gênante stilte pakken we onze spullen bij elkaar.
12:00 – We zijn naar de stad gelopen en hebben een motorbootje gekocht. Ik heb de verkoper een cheque gegeven en hoop nu dat mijn vader op tijd regelt dat die geïnd kan worden. We lopen nu door de haven, op weg naar onze boot. Net als ik de benzine in de tank heb gegoten, wordt Ariadne geroepen. Blij rent ze de kant van de stem uit. Een man maakt zich los uit een toeristenmassa en omhelst haar. Samen stappen ze in een ander bootje. Ik staar haar verbaasd aan. Wat is dit nou?
Net als de man de trossen wil losgooien, fluistert ze iets naar hem en rent ze terug naar mij. ‘He Theseus, het spijt me. Ik ga met mijn man mee. Het blijkt dat hij hier toevallig op zakenreis was, maar nu kan ik dus gewoon met hem mee.’ Ze krabbelt iets op een briefje. Haar nummer? ‘Hier, mijn rekeningnummer. Kun je als je tijd hebt even mijn salaris en de kosten van de benzine overmaken?’. ‘Tuurlijk…’ mompel ik sip. ‘He, kop op. Het was toch heel gezellig?’ ‘Ja dat is waar… Het was leuk je te ontmoeten Ariadne.’ Antwoord ik licht glimlachend. Ze zwaait, en huppelt naar de boot van haar echtgenoot. Hij had ondertussen belachelijk veel wijn aan boord geladen.
Mijn hart is gebroken. Ze had dus al een echtgenoot... Nou ja, hopelijk heeft pap nog een leuke slavin voor mij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
