de geweldige theseus-cruise....... dag 4
Door: MugKat
Blijf op de hoogte en volg Mug
12 Februari 2016 | Griekenland, Minós
Dag 4 (naar het paleis van Minos)
10:18 – We zijn rustig aan het ontbijten in een rustige uithoek van Heraklion. Jeetje wat hadden we vreemde kamers. Er was een zwarte doos op een gelakte tafel, en er lag een kleiner zwart plankje naast met knopjes erop. En de bank was veel zachter dan het leer in Athene. Het was zo raar! De aanligbedden waren ook anders dan bij ons, maar wel op een fijne manier. Het was op zich geen slecht verblijf, alleen jammer dat ze geen mede konden langsbrengen… Dat is iets wat ik zeker zal aanpunten in het gastenboek!
11:30 – We hebben net een gids geregeld. En wat voor een! Ze heet Ariadne…. Aahhh…. Ariadne… Ze is zo knap en lief, en ze heeft aangeboden om ons voor een vriendschappelijk prijsje naar het paleis te brengen. We vertrekken zo, we moeten eerst nog wat een paar flessen Port voor onderweg inslaan.
13:00 – We zijn al ruim een uur aan het wandelen. In de verte zie ik al wat bouwwerken, maar ze zien er minder intact dan ik me had voorgesteld. Naarmate we dichterbij komen begin ik steeds meer te twijfelen over mijn opdracht. Ik bedoel, we zouden ontvangen moeten worden door de koning van een groot paleis, omringt door het bijzondere volk der Minoërs. Maar, waar zijn de huizen, en waar is het paleis? Ik vraag het aan Ariadne, zei is tenslotte de gids. ‘Zeg eens, Ariadne, waar is het paleis? Waar is het labyrint? En de stad?’ Ze kijkt me glimlachend aan en zegt opgewekt: ‘We zijn er bijna, het is daar, een paar honderd meter verderop. ‘ Ze wijst naar een paar ruïnes. Ik ben verward. Zou ze een grap maken?
‘Maar… Maar waar kan ik de Minotaurus dan vinden?’ Vraag ik aarzelend. Ze antwoord lachend. ‘O! Vandaar al die kinderen! Je komt voor het níeuwe paleis! Daar wil ik je morgen wel naar toe brengen.’ Zegt ze . ‘Maar eerst naar het oude. Daar kun je het echte labyrint bekijken. Weet je dat in een mythe de echte minotaurus wordt verslagen door één of andere Theseus?’ Zegt ze enthousiast. Ik ben geschokt. Is iemand me voor geweest? Zo lang duurde die bootreis toch niet? Of hadden we vanochtend minder lang aan de bar moeten blijven hangen? Om mezelf te kalmeren haal ik een fles port tevoorschijn.
Eenmaal bij de stad (of wat er van over is) aangekomen, is het duidelijk dat we veel eerder hadden moeten vertrekken. Of misschien niet. Ik bedenk me nu pas, dat ik mijn leven nu niet hoef te wagen om die Minotaurus uit te schakelen. En de kinderen zijn ook veilig… Alleen maar voordelen! Om toch niet voor niets gekomen te zijn gaan we nog even kijken naar het beroemde labyrint. Nope, als daar een minotaurus in verstopt zit, dan eet ik mijn portfles op. Mijn taak zit erop! :-)
10:18 – We zijn rustig aan het ontbijten in een rustige uithoek van Heraklion. Jeetje wat hadden we vreemde kamers. Er was een zwarte doos op een gelakte tafel, en er lag een kleiner zwart plankje naast met knopjes erop. En de bank was veel zachter dan het leer in Athene. Het was zo raar! De aanligbedden waren ook anders dan bij ons, maar wel op een fijne manier. Het was op zich geen slecht verblijf, alleen jammer dat ze geen mede konden langsbrengen… Dat is iets wat ik zeker zal aanpunten in het gastenboek!
11:30 – We hebben net een gids geregeld. En wat voor een! Ze heet Ariadne…. Aahhh…. Ariadne… Ze is zo knap en lief, en ze heeft aangeboden om ons voor een vriendschappelijk prijsje naar het paleis te brengen. We vertrekken zo, we moeten eerst nog wat een paar flessen Port voor onderweg inslaan.
13:00 – We zijn al ruim een uur aan het wandelen. In de verte zie ik al wat bouwwerken, maar ze zien er minder intact dan ik me had voorgesteld. Naarmate we dichterbij komen begin ik steeds meer te twijfelen over mijn opdracht. Ik bedoel, we zouden ontvangen moeten worden door de koning van een groot paleis, omringt door het bijzondere volk der Minoërs. Maar, waar zijn de huizen, en waar is het paleis? Ik vraag het aan Ariadne, zei is tenslotte de gids. ‘Zeg eens, Ariadne, waar is het paleis? Waar is het labyrint? En de stad?’ Ze kijkt me glimlachend aan en zegt opgewekt: ‘We zijn er bijna, het is daar, een paar honderd meter verderop. ‘ Ze wijst naar een paar ruïnes. Ik ben verward. Zou ze een grap maken?
‘Maar… Maar waar kan ik de Minotaurus dan vinden?’ Vraag ik aarzelend. Ze antwoord lachend. ‘O! Vandaar al die kinderen! Je komt voor het níeuwe paleis! Daar wil ik je morgen wel naar toe brengen.’ Zegt ze . ‘Maar eerst naar het oude. Daar kun je het echte labyrint bekijken. Weet je dat in een mythe de echte minotaurus wordt verslagen door één of andere Theseus?’ Zegt ze enthousiast. Ik ben geschokt. Is iemand me voor geweest? Zo lang duurde die bootreis toch niet? Of hadden we vanochtend minder lang aan de bar moeten blijven hangen? Om mezelf te kalmeren haal ik een fles port tevoorschijn.
Eenmaal bij de stad (of wat er van over is) aangekomen, is het duidelijk dat we veel eerder hadden moeten vertrekken. Of misschien niet. Ik bedenk me nu pas, dat ik mijn leven nu niet hoef te wagen om die Minotaurus uit te schakelen. En de kinderen zijn ook veilig… Alleen maar voordelen! Om toch niet voor niets gekomen te zijn gaan we nog even kijken naar het beroemde labyrint. Nope, als daar een minotaurus in verstopt zit, dan eet ik mijn portfles op. Mijn taak zit erop! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
